|
|
Na istnienie istoty ludzkiej składa się ewolucyjny szereg jaźni zjawiskowych uhierarchizowanych w głąb tego, co nieświadome i co stanowi przeszłość rozwijającej się osobowości. Jaźnie przeszłości stanowią całości funkcjonalne i celowe. W stosunku do jaźni późniejszej /zjawiskowej/ występują w formie sanskar. Wyznaczają one ogólną formę istnienia jaźni świadomej, chociaż jej całkowicie nie determinują. Przyczyna braku tego całkowitego determinizmu tkwi w tym, że jaźń świadoma nosi w sobie, jako przyszłość, to co nazywamy jaźnią rzeczywistą w stosunku do której wszystkie inne jaźnie są złudzeniem, jak twierdzą zwolennicy śunjawady, bądź rzeczywistym przekształceniem przyczyny pierwotnej jak głosi joga. Ponieważ cechą jaźni zjawiskowej jest doznawanie i uwalnianie się, cechę tę również posiadają sanskary i w tym względzie stają się one zasadami rozwojowymi osobowości. Dzięki rozwojowi życia medytacyjno-kontemplacyjnego sanskary ulegają unaocznieniu tzn. ujawnione zostają światłem pogłębionej świadomości. Z chwilą ich ujawnienia następuje zjawisko zrozumienia uwarunkowań swojego aktualnego istnienia, zaś przez sanjamę na unaocznionych sanskarach, które występują w kontekście swoich wcześniejszych uwarunkowań poznaje się poprzednie wcielenia. Koncentryczne i ciemniejące okręgi z białym środkiem oznaczają hierarchię światów. Czarno-białe faliste linie otaczające środek tworzą sanskarę. Wyrażają one jej aspekt doznawania /biała/ i uwalniania /ciemna barwa/. Falisty charakter linii wskazuje, że to, co jest np. doznaniem wewnętrznym ulega uzewnętrznieniu i odwrotnie. Białe pole środkowe oznacza świat przyszłości dla osobowości zjawiskowej. Przez sanjamę na sanskarze /wyrażają to trzy zewnętrzne okręgi/ osiąga się poznanie poprzednich wcieleń. Ponieważ sanskara jest celowa, poznane poprzednie wcielenia układają się w linię ewolucyjną. Niebiesko-zielone pole w jasnym odcieniu, w którym istnieje sanskara symbolizuje jej unaocznienie, ciemniejsze pola zmierzające w dół oznaczają przeszłość osobowości. |
